Inzicht in de Uniforme wet voor individuele ongevallen- en ziektepolissen
Zorgverzekeringspolissen bevatten Uniforme Polisbepalingen, bestaande uit 12 verplichte en 11 optionele clausules die door verzekeraars worden gebruikt. Elke staat heeft zijn eigen wetten ontwikkeld die uniforme dekking voor individuele ongevallen en ziekte regelen en de vereiste en optionele bepalingen voor dergelijke polissen specificeren.
Basis
De Uniforme Wet op Bepalingen voor Individuele Ongevallen en Ziektepolissen is een wet die in alle Amerikaanse staten is aangenomen. Zij schrijft specifieke bepalingen voor die in individuele zorgverzekeringspolissen moeten worden opgenomen om hun geldigheid te waarborgen.
Gedetailleerde blik
De National Association of Insurance Commissioners (NAIC), een niet-gouvernementele organisatie bestaande uit verzekeringscommissarissen uit elke staat en elk territorium, heeft wetgeving opgesteld om een kwaliteitsstandaard te zetten en voldoende dekking in zorgverzekeringen te waarborgen. Deze wetgeving verplicht de opname van specifieke bepalingen in alle polissen. Hoewel de NAIC geen toezichthouder is, worden verzekeringsmarkten onafhankelijk op staatsniveau gereguleerd.
Verplichte bepalingen
De 12 verplichte bepalingen omvatten de rechten en verplichtingen van zowel de verzekeraar als de verzekerde. De verantwoordelijkheden van de verzekeraar omvatten het opnemen van alle relevante informatie in de oorspronkelijke polis of officiële wijzigingen, het instellen van een respijtperiode voor achterstallige premiebetalingen, en het bieden van richtlijnen voor het herstel van de dekking voor een polishouder die de respijtperiode mist. Aan de andere kant bestaan de plichten van de polishouder uit het tijdig melden van een claim aan de verzekeraar binnen 20 dagen na een verlies, het overleggen van bewijs van de omvang van het verlies, en het bijwerken van begunstigdengegevens wanneer er wijzigingen optreden.
Optionele bepalingen
Naast de verplichte bepalingen kunnen verzekeraars kiezen uit 11 optionele clausules om in een polis op te nemen. De polishouder en de verzekeraar onderhandelen over welke optionele bepalingen worden toegevoegd, waarbij de verzekeraar het laatste woord heeft. Deze optionele clausules leggen vaak meer verantwoordelijkheid bij de verzekerde, zoals het melden van wijzigingen in inkomen of beroep. Onjuiste verklaringen over leeftijd, illegaal drugsgebruik of illegale beroepen kunnen de mogelijkheid van de verzekerde om aanspraak te maken op door de polis gedekte uitkeringen beïnvloeden.
Conclusie
De Uniforme Wet op Bepalingen voor Individuele Ongevallen en Ziektepolissen stelt normen voor individuele zorgverzekeringspolissen in de Verenigde Staten. Zij schrijft 12 verplichte bepalingen en 11 optionele clausules voor, die zorgen voor een kwaliteitsstandaard en voldoende dekking. Verzekeraars en polishouders moeten op de hoogte zijn van deze bepalingen om de geldigheid van hun polissen te waarborgen en problemen bij het indienen van claims te vermijden.