De effecten van individuele overdraagbare quota

In de visserijsector wordt een individueel overdraagbaar quotum (ITQ) toegepast om de productie van een bepaald goed of dienst te beperken. Dit quotum is bedoeld om zorgen over overbevissing en het behoud van visbestanden aan te pakken. Critici stellen echter dat veel ITQ-houders hun rechten aan anderen verhuren, waardoor zij profiteren van de waarde van het quotum zonder zelf inspanning te leveren.

Basisprincipes

Bij het beheer van de productie van een bepaald goed of dienst legt een bevoegde instantie vaak een individueel overdraagbaar quotum op aan personen of bedrijven. Dit quotum stelt een limiet aan de hoeveelheid die geproduceerd mag worden. Als iemand met een quotum de maximaal toegestane productie niet bereikt, heeft diegene de optie om het ongebruikte deel aan een andere partij over te dragen.

Voorbeelden van toepassingen van individuele overdraagbare quota

Een veelvoorkomende toepassing van ITQ's is te zien bij de regulering van de binnenlandse tarweproductie als gevolg van importafspraken tussen landen. Overheden kunnen ITQ's opleggen aan individuele tarweboeren om de totale tarwe-output te beperken.

ITQ's worden echter voornamelijk gebruikt in de visserijsector. In deze context fungeert een ITQ als een vergunning die de maximale hoeveelheid vis, gespecificeerd per soort, aangeeft die jaarlijks gevangen mag worden. Vissers krijgen quota toegewezen op basis van historische vangstomvang, waardoor de houdbaarheid van visbestanden wordt bevorderd.

Bekende problemen gerelateerd aan individuele overdraagbare quota

Helaas is in sommige gevallen de waarde van deze vergunningen de daadwerkelijke visserijactiviteit gaan overstijgen. Vissers die al generaties niet in de sector actief zijn hebben geen directe toegang tot quota en moeten ze kopen van bestaande houders. Dit heeft geleid tot klachten van Canadese vissers, die beweren dat quothouders de prijzen blijven verhogen tot op een niveau waarop vissen niet langer winstgevend is.

Ecotrust Canada, een non-profitorganisatie, benadrukt de consequenties van ITQ's en stelt dat ze afwezige eigendom en het verhuren van quota hebben aangemoedigd. Veel oorspronkelijke quotaontvangers, vaak eigenaren van vaartuigen, gaan met pensioen of stoppen met actief vissen zodra ze hun quotum verwerven. In plaats van zelf te vissen, genereren deze "leuningstoelvissers" inkomsten via verhuurkosten verbonden aan hun quota.

Volgens een opiniestuk in The Tyee werden ITQ's voor heilbot in 2015 verhuurd voor prijzen tussen $7 en $9 per pond, terwijl de gelande prijs tussen $8,25 en $9,50 per pond lag. Dit duidt erop dat quothouders meer dan 85% van de totale waarde opeisten, waardoor vissers nauwelijks winst overhielden om bemanningslonen, vaartuigkosten en monitoring uitgaven te dekken.

De invoering van ITQ's in IJsland en Nieuw-Zeeland, die de langst bestaande systemen hebben, heeft interessante bevindingen opgeleverd. Onderzoekers hebben waargenomen dat huurkosten voor quota in deze landen ongeveer 70% van de waarde van de vangst uitmaken. Daarnaast hebben de kosten voor monitoring kleine (vis)vaartuigen gedwongen de visserij te verlaten.

Concentratie van quota

ITQ's bieden verschillende opties zoals verhandeling, opnieuw toekennen, herveiling of ze voor onbepaalde tijd aanhouden. Echter, de resulterende concentratie van quota is sterk bekritiseerd. In Nieuw-Zeeland wordt geschat dat acht bedrijven 80% van de visserijen controleren door quota-acquisitie. Evenzo domineren vier bedrijven 77% van een bepaalde Alaskaanse krabvisserij, en in het geval van het Amerikaanse Gulf Red Snapper-quota controleren 7% van de aandeelhouders 60%. Dergelijke concentratie heeft geleid tot negatieve gevolgen, waaronder verlies van banen, lagere lonen en beperkte kansen voor nieuwe toetreders in de visserijsector. Maar ondanks de kritiek is het belangrijk te erkennen dat ITQ's hebben bijgedragen aan duurzamere visserijen.

Conclusie

Individuele overdraagbare quota zijn in de visserij ingevoerd om zorgen over overbevissing en het behoud van duurzame visbestanden aan te pakken. Hoewel ITQ's succesvol zijn geweest in het waarborgen van de duurzaamheid van vispopulaties, wijzen veel critici op de negatieve consequenties van quota-concentratie, afwezige eigendom en het verhuren van quota. Het blijft belangrijk de rol van ITQ's in het bevorderen van duurzamere visserijen te erkennen en de problemen bij hun implementatie aan te pakken.