De Gold Reserve Act van 1934: een historisch overzicht

De Gold Reserve Act van 1934 vormt een keerpunt in de economische geschiedenis van de VS. Deze wet, ondertekend door president Franklin D. Roosevelt, had verstrekkende gevolgen voor het monetaire stelsel en het economische landschap van het land. In deze uitgebreide verkenning gaan we in op de betekenis, historische context en gevolgen van de Gold Reserve Act van 1934.

Basis

De Gold Reserve Act van 1934 verplichtte de overdracht van alle privé-bezit van goud en goudcertificaten aan het Amerikaanse ministerie van Financiën, ook wel de Gold Act genoemd. Deze maatregel omvatte goud dat in het bezit was van particulieren, financiële instellingen en de Federal Reserve. Als gevolg daarvan konden private partijen en banken geen Amerikaanse dollars meer inwisselen voor goud.

Ontstaan van de wet

De Gold Reserve Act van 1934 vormde de culminatie van een reeks noodmaatregelen en bankwetten die werden ingevoerd tijdens de eerste 100 dagen van Franklin D. Roosevelt als president. Deze maatregelen waren een reactie op de bankcrisis van 1933, die de Amerikaanse economie ernstig had geschokt.

• De bankcrisis van 1933: In maart en april 1933 riep president Roosevelt een nationale bankvakantie uit om een golf van bankruns te stoppen. Deze stap werd gevolgd door de invoering van de Emergency Banking Act van 1933, waarmee de Federal Reserve banken kon herkapitaliseren.
• Glass-Steagall Act: In juni van datzelfde jaar nam het Congres de Banking Act van 1933 aan, algemeen bekend als de Glass-Steagall Act. Deze wet introduceerde depositoverzekering en andere beleidsmaatregelen gericht op stabilisatie van het banksysteem.

Executive Order 6102

President Roosevelt vaardigde op 5 april 1933 Executive Order 6102 uit, die diende als belangrijk voorstadium van de Gold Reserve Act. Dit presidentieel bevel verbood het hamsteren van gouden munten, goudstaven en goudcertificaten binnen het Amerikaanse vasteland. Personen, bedrijven en banken werden verplicht hun goudbezit en goudcertificaten in te leveren bij de Federal Reserve in ruil voor $20,67 per troy ounce. Bijgevolg werd het bezit of de handel in goud ter waarde van meer dan $100 een strafbaar feit. Hiermee werd de goudstandaard die de VS sinds de 1800s hanteerden feitelijk opgeschort.

Overgang van goud en vaste prijs voor goud

De Gold Reserve Act van 1934 maakte de overgang van goud van valuta naar grondstof definitief. De wet verplichtte de Federal Reserve, particulieren en bedrijven om al hun goud met een waarde van meer dan $100 af te staan aan de Amerikaanse overheid. Bovendien verplichtte de wet dat gouden munten bij het ministerie van Financiën werden omgesmolten en omgevormd tot goudstaven. De wet stelde ook een nieuwe vaste gewichtsaanduiding voor de dollar vast: 15,715 grains van negen tienden fijn goud. De nominale goudprijs werd aangepast van $20,67 per troy ounce naar $35, wat resulteerde in een aanzienlijke waardestijging van de goudreserves van het ministerie met $2,81 miljard. Deze vaste goudprijs bleef van kracht tot 1971, toen president Richard Nixon de convertibiliteit van Amerikaanse dollars in goud beëindigde en het land overging op een fiatvalutasysteem.

Juridische uitdagingen en zaken bij het Hooggerechtshof

Hoewel de Gold Reserve Act van 1934 de VS niet formeel van de goudstandaard verwijderde, gaf ze de regering meer controle over de binnenlandse geldhoeveelheid. Daarnaast gaf ze het ministerie van Financiën de bevoegdheid om goud op de internationale markt te kopen om de dollar verder te devalueren op valutamarkten.

De acties van president Roosevelt en het Congres stuitten echter op verzet en juridische uitdagingen. Diverse zaken werden in 1935 voor het Amerikaanse Hooggerechtshof gebracht, waarin de grondwettigheid van de inbeslagname van binnenlands goud door de overheid werd aangevochten. Opvallende zaken waren onder andere:

• Perry v. United States
• Norman v. Baltimore & Ohio Railroad
• United States v. Bankers Trust Co.
• Nortz v. United States

Deze zaken draaiden om het Vijfde Amendement van de Grondwet, dat het nemen van particulier eigendom voor publiek gebruik zonder billijke compensatie verbiedt.

Centrale vraag voor het hof

In de eerste twee zaken was de centrale vraag of de federale overheid het gezag had om contracten met goudclausules te reguleren. In een nauwe vijf-tegen-vier beslissing oordeelde het Hooggerechtshof in het voordeel van de regering en stelde dat zij uitgebreide bevoegdheid had over de geldhoeveelheid, inclusief het vermogen om goudclausules in contracten nietig te verklaren.

Vraagstuk van billijke compensatie

De laatste twee zaken draaiden om de vraag van billijke compensatie. Eisers stelden dat zij niet rechtvaardig waren gecompenseerd voor hun goud omdat zij de lagere prijs van $20,67 per troy ounce hadden ontvangen terwijl de internationale marktprijs boven de $50 lag. Het Hooggerechtshof oordeelde dat de compensatie aan de eisers billijk was, omdat deze was gebaseerd op de nominale waarde van de valuta en niet op de intrinsieke waarde van het goud. De juridische redenering achter deze beslissingen is complex; een gedetailleerde analyse is te vinden in het werk van Kenneth W. Dam, "From the Gold Clause Cases to the Gold Commission: A Half-Century of American Monetary Law."

Conclusie

De Gold Reserve Act van 1934 had een aanzienlijke impact op het Amerikaanse monetaire stelsel en de manier waarop het land met goud omging. Deze wet omvatte de overdracht van privé-bezit van goud aan het ministerie van Financiën en het vaststellen van een vaste goudprijs. Ze markeerde een keerpunt in de economische geschiedenis van de natie, hoewel ze de goudstandaard niet formeel afschafte. In plaats daarvan gaf ze de overheid meer controle over de geldhoeveelheid en had ze een blijvende invloed op het economische beleid van het land.