De Wet Consumenten Kredietbescherming (CCPA) uitgelegd

De Wet Consumenten Kredietbescherming van 1968 (CCPA) beschermt consumenten tegen schade door schuldeisers, verplicht kredietverstrekkers tot toelichting, verbiedt discriminatie en maakt misleidende reclame strafbaar.

Basisprincipes

De CCPA is een federale wet die consumenten beschermt tegen banken, creditcardmaatschappijen en kredietverstrekkers. Zij legt openbaarmakingsverplichtingen op aan consumentenkredietverstrekkers en autoleasebedrijven. In de loop der jaren is de wet sinds de invoering in 1968 aanzienlijk uitgebreid.

Inhoud van de Wet Consumenten Kredietbescherming

Een van de kernbepalingen van de Wet Consumenten Kredietbescherming is het verbod op misleidende reclame en discriminatie door schuldeisers, terwijl ook een eerlijk beheer van financiële klantinformatie wordt gereguleerd. De wet vergroot de transparantie voor kredietnemers door financiële instellingen te verplichten terminologie in begrijpelijke, consumentvriendelijke taal uit te leggen. Deze wet vormt de basis voor diverse consumentenbeschermingswetten die lenen, het bekendmaken van voorwaarden en het delen van kredietgeschiedenis bestrijken. Hieronder staan enkele belangrijke bepalingen van de CCPA.

Beperkingen voor loonbeslag onder de CCPA

De CCPA beperkt de mogelijkheid van schuldeisers om iemands loon te schorsen om openstaande schulden te innen. Schuldeisers moeten nu een gerechtelijk bevel verkrijgen voordat ze beslag kunnen leggen, waardoor het proces voor hen moeilijker wordt. Titel III van de CCPA specificeert dat alleen 25% van het beschikbare weekinkomen of het bedrag dat het minimumloon maal 30 te boven gaat, in beslag kan worden genomen. Dit voorkomt dat schuldeisers een groot deel van het loon gebruiken om schulden af te lossen. Er zijn echter uitzonderingen toegestaan voor achterstallige belastingen en alimentatie, waarbij beslag tot 50% of 60% is toegestaan.

De Fair Credit Reporting Act

De Fair Credit Reporting Act (FCRA) van 1970 reguleert het verzamelen, opslaan en delen van krediet- en financiële informatie van consumenten. De wet waarborgt nauwkeurigheid en privacy in kredietrapporten. Handhaving gebeurt door het Consumer Financial Protection Bureau (CFPB) en de Federal Trade Commission (FTC).

Kredietrapporten bevatten de kredietgeschiedenis, waarmee kredietverstrekkers de kredietwaardigheid beoordelen. De FCRA geeft consumenten recht op één gratis kredietrapport per jaar om de juistheid te controleren en onjuistheden aan te vechten.

Onder bepaalde voorwaarden mag financiële informatie worden gedeeld door kredietinformatiebureaus. De FCRA beperkt de toegang tot deze gegevens, maar staat hypotheekverstrekkers toe rapporten in te zien bij hypotheekaanvragen. Werkgevers moeten vooraf expliciete toestemming vragen voordat zij kredietrapporten raadplegen.

De Equal Credit Opportunity Act

De Equal Credit Opportunity Act (ECOA) werd in 1974 aangenomen om discriminatie door schuldeisers en kredietverstrekkers bij beoordeling van leningaanvragen te voorkomen. De wet verbiedt het gebruik van geslacht, ras, kleur, religie en niet-kredietgerelateerde factoren bij kredietbeoordelingen. Zo mogen kredietverstrekkers een lening niet weigeren op basis van de leeftijd van de aanvrager of het ontvangen van bijstand. De ECOA zorgt voor een eerlijke en onbevooroordeelde behandeling van leningaanvragers.

De Truth in Lending Act

De Truth in Lending Act (TILA) is een federale wet die consumenten beschermt bij het lenen van geld bij kredietverstrekkers. TILA bevordert transparantie door kredietverstrekkers te verplichten essentiële informatie openbaar te maken, zoals de looptijd van de lening, het jaarlijkse kostenpercentage en alle bijbehorende kosten en vergoedingen. Dit stelt consumenten in staat aanbiedingen van verschillende kredietverstrekkers eenvoudig te vergelijken.

TILA verbiedt misleidende reclamepraktijken voor leningen en voorkomt dat schuldeisers winstgevende leningen voor banken boven de belangen van consumenten laten gaan. Daarnaast geeft de wet consumenten een bedenktijd van drie dagen om af te zien van een lening nadat de documenten bij de afsluiting zijn ondertekend. Het doel van de wet is consumenten te beschermen, transparantie te vergroten en hen in staat te stellen weloverwogen leenbeslissingen te nemen.

De Fair Debt Collection Practices Act

De Fair Debt Collection Practices Act (FDCPA) is een federale wet die het gedrag van incassobureaus reguleert. De wet beperkt hun handelen, zoals het aantal keren dat zij een schuldenaar mogen benaderen en de tijdstippen waarop zij mogen bellen. De FDCPA beschermt schuldenaren tegen buitensporige of intimiderende incassopraktijken.

De Electronic Fund Transfer Act

De Electronic Fund Transfer Act (EFTA) is een wet die consumenten beschermt bij elektronische transacties, zoals overboekingen via geldautomaten, betaalpassen of automatische incasso's. De wet helpt consumenten bij het corrigeren van transactiefouten en beperkt de aansprakelijkheid voor verloren of gestolen kaarten.

Conclusie

De Wet Consumenten Kredietbescherming van 1968 is een federale wet die consumenten beschermt tegen schade door schuldeisers, verplicht kredietverstrekkers tot openbaarmaking, verbiedt discriminatie en misleidende reclame. Sinds de invoering is de wet aanzienlijk uitgebreid en vormt zij de basis voor tal van consumentenbeschermingsregels. Consumenten moeten hun rechten onder deze wet kennen om weloverwogen leenbeslissingen te nemen en zich te beschermen tegen oneerlijke praktijken.