Wat is de American Recovery and Reinvestment Act (ARRA)?
In 2009, tijdens de Grote Recessie, ondertekende president Barack Obama de American Recovery and Reinvestment Act (ARRA), een wet gericht op fiscale stimulering. De wet omvatte $787 miljard aan uitgaven, later verhoogd tot $831 miljard. Het budget reserveerde middelen voor de gezondheidszorg, infrastructuur en onderwijs in het hele land. Daarnaast bood het belastingverlagingen, belastingkredieten en verlengde werkloosheidsuitkeringen voor gezinnen. De ARRA veroorzaakte controverse tijdens de uitvoering. De rol ervan bij het beëindigen van de Grote Recessie wordt tot op de dag van vandaag bediscussieerd.
Basis
Om de ingrijpende gevolgen van de Grote Recessie van 2008 te bestrijden, nam het Amerikaanse Congres in 2009 de American Recovery and Reinvestment Act (ARRA) aan, algemeen bekend als het Obama-stimuleringspakket of het stimuleringspakket van 2009.
Deze ambitieuze fiscale wetgeving omvatte een breed scala aan federale uitgavemaatregelen die strategisch waren ontworpen om de economie weer op gang te brengen. De primaire doelen waren het creëren van nieuwe banen, het ondersteunen van kleine bedrijven en het verlichten van de belastingdruk voor hardwerkende gezinnen tijdens de economische crisis.
De totstandkoming van de ARRA: een historisch anti-recessiepakket
Het jaar 2009 markeerde een belangrijk keerpunt voor de Amerikaanse economie met de invoering van de American Recovery and Reinvestment Act. Deze omvangrijke injectie van federale uitgaven was bedoeld om de arbeidsmarkt te revitaliseren en de impact van de Grote Recessie van 2008 tegen te gaan.
Maanden van intensief werk gingen vooraf aan de totstandkoming van het wetsvoorstel, te beginnen in de aanloop naar de inauguratie van president Obama in januari 2009. Samenwerking tussen de naderende presidentiële staf en leden van het Congres versnelde het proces. Snel werd het wetsvoorstel op 28 januari 2009 door het Huis van Afgevaardigden aangenomen, gevolgd door de Amerikaanse Senaat op 10 februari 2009.
Met felle conferentieonderhandelingen probeerden leiders van de Democratische fractie in het Congres tot een compromis te komen om steun van enkele Republikeinen te winnen, wat leidde tot kortingen op de totale uitgaven van het wetsvoorstel. Uiteindelijk ondertekende president Barack Obama op 17 februari 2009 de historische ARRA tot wet, waarmee $787 miljard werd goedgekeurd en het grootste anti-recessie-uitgavenpakket sinds de Tweede Wereldoorlog ontstond.
De ARRA: sectorgerichte investeringsinitiatieven
De American Recovery and Reinvestment Act was opgezet om de economie nieuw leven in te blazen via strategische financiële injecties gericht op sectoren die versterking nodig hadden. Vier belangrijke gebieden stonden centraal in dit herstelplan: infrastructuur, gezondheidszorg, onderwijs en belastingverlichting.
Publieke infrastructuur: $85 miljard
Lokale projecten die getroffen waren door onvoldoende financiering waren de voornaamste begunstigden. Deze projecten varieerden van het herstel van verouderde bruggen tot de uitbreiding van het openbaar vervoer. Er werd aangemoedigd om zogenaamde "Shovel-ready"-projecten te ondersteunen om snel geld in lokale gemeenschappen te pompen, hoewel president Obama erkende dat het vinden van echt "shovel-ready"-projecten een uitdaging was.
Gezondheidszorg: $138 miljard
Verbeteringen in de gezondheidszorg werden bereikt door de verplichte digitalisering van patiëntendossiers voor ziekenhuizen en artsen, gestimuleerd door financiële steun. De wet verlengde ook de medische verzekering voor ontslagen werknemers en compenseerde staten voor extra Medicaid-uitgaven.
Onderwijs: $108 miljard
Ter ondersteuning van het onderwijs werd ongeveer $53,6 miljard toegewezen aan staten en lokale schooldistricten, waarmee lerarensalarissen en onderwijsprogramma's werden gefinancierd. Extra middelen gingen naar het Head Start-peuterprogramma en speciale onderwijsprogramma's. Pell Grants voor studenten met lagere inkomens werden eveneens verhoogd tot $5.350 in 2009 en $5.550 in 2010.
Belastingverlichting en overige voordelen: $260 miljard
Om gezinnen te ontlasten introduceerde de ARRA loonheffingsverlagingen tot $400 voor individuen en $800 per gezin, samen met een aanzienlijke $70 miljard verlenging van de alternative minimum tax. De wet verstrekke ook stimuleringscheques aan ontvangers van Social Security en veteranenuitkeringen en maakte het eenvoudiger voor werkende armen om de child tax credit te benutten. Bovendien werden starters op de huizenmarkt gestimuleerd met een belastingkrediet van $8.000.
Ontvangst van de ARRA: uiteenlopende meningen over fiscaal stimuleringsbeleid
De meningen over de ARRA waren sterk verdeeld langs partijgrenzen en onder economen, met zowel steun als scepsis. Sommige voorstanders meenden dat hoewel de enorme stimuleringsuitgaven een stap in de goede richting waren, ze tekortschoten om de nationale economie volledig uit de recessie te redden.
Opmerkelijk is dat econoom en columnist Paul Krugman zijn vroege goedkeuring voor de ARRA uitte in een New York Times-opinieartikel in november 2009, waarin hij stelde dat de wet de principes van macro-economie op prijzenswaardige wijze volgde. Hij betoogde echter dat de stimulans groter had moeten zijn om een steviger herstel van de Amerikaanse economie te bewerkstelligen.
Inderdaad droeg de ARRA bij aan een hervatting van de economische groei, zoals bleek uit de versnelde groei van het bruto binnenlands product (bbp) destijds. Toch was dit herstel onvoldoende om het aanhoudende werkloosheidsprobleem in de daaropvolgende jaren doeltreffend op te lossen.
De ARRA in het vizier: argumenten tegen overheidsuitgaven
Critici van de ARRA stelden dat omvangrijke overheidsuitgaven onvermijdelijk inefficiënties en bureaucratische obstakels met zich meebrengen. Econoom Lee Ohanian schreef in juni 2009 een kritisch opiniestuk in Forbes met de titel "The $787 Billion Mistake", waarin hij volhield dat de economie al tekenen van herstel vertoonde voordat de stimuleringsprogramma's effect hadden gekregen.
Hij bestempelde de economische rechtvaardigingen voor de ARRA als achterhaald en gebrekkig, en benadrukte het potentiële grotere effect van overheidsprikkels voor particuliere bestedingen en werkgelegenheid boven het benaderen van het probleem door de economie met onverdiende fondsen te overspoelen.
De impact van de ARRA en latere stimuleringsmaatregelen
Meer dan een decennium later blijft het lastig om de effectiviteit van de ARRA eenduidig vast te stellen vanwege het ontbreken van een contra-factuele scenario. Vergelijkingen tussen alternatieve economische projecties die de ARRA rechtvaardigden en de werkelijke uitkomsten bieden echter enig inzicht.
Harvard-econoom Gregory Mankiw en anderen onderzochten het Amerikaanse werkloosheidspercentage na de goedkeuring van de ARRA en zetten dit af tegen projecties gemaakt door voorstanders van de ARRA bij de President's Council of Economic Advisers. De daadwerkelijke werkloosheidscijfers lagen aanzienlijk boven de "geen-stimulans"-basislijn en boven lagere projecties die de verwachte voordelen van federale uitgaven benadrukten.
De verhoogde ARRA-uitgaven in latere begrotingen leidden uiteindelijk tot een totale kost van $831 miljard tussen 2009 en 2019. Ondanks economisch herstel na de recessie van 2008 vertoonde het herstel na de Grote Recessie een L-vormig verloop. Het reële bbp herstelde het verlies pas na vier jaar, terwijl de werkloosheid bijna acht jaar nodig had om terug te veren.
Het uitbreken van de pandemie in 2020 bracht nieuwe uitdagingen met zich mee, wat leidde tot omvangrijke overheidsstimuleringsmaatregelen om pieken in werkloosheid, bedrijfsstops en bbp-contractie tegen te gaan. Pakketten zoals de CARES Act van 2020 en de Consolidated Appropriations Act van 2021 speelden een significante rol bij het aanjagen van economisch herstel.
Conclusie
De American Recovery and Reinvestment Act was een reactie op de Grote Recessie van 2008 en was bedoeld om baanverliezen tegen te gaan via economische stimuleringsmaatregelen zoals belastingverlagingen, overheidsuitgaven en gerichte financiële steun. Met een totale kost van $831 miljard blijft de effectiviteit ervan lastig vast te stellen vanwege het ontbreken van een vergelijkend scenario. Wat de Amerikaanse economie zonder de invoering van de ARRA zou hebben gedaan, zal altijd een mysterie blijven.