Wat is de Fair Labor Standards Act (FLSA)?

De Fair Labor Standards Act (FLSA) is een belangrijke Amerikaanse wet die werknemers beschermt tegen oneerlijke loonpraktijken. In 1938 ingevoerd, is de FLSA door de jaren heen meerdere keren herzien en verstevigd als een hoeksteen van het arbeidsrecht, vooral met betrekking tot interstate commerce. Deze wet beschrijft nauwgezet arbeidsregels, waaronder minimumlonen, overuren en beperkingen op kinderarbeid. Werkgevers moeten de details zorgvuldig begrijpen, omdat de wet verschillende aspecten van de arbeidsrelatie regelt, ongeacht de salarisopbouw.

Basisprincipes

De Fair Labor Standards Act is een cruciale waarborg tegen oneerlijke arbeidspraktijken en zorgt ervoor dat werknemers krijgen waar ze recht op hebben. Binnen de FLSA staan specifieke regels beschreven die bepalen wanneer werknemers als werktijd worden beschouwd, wie in aanmerking komt voor overuren en welk minimumloon geldt. Onder de FLSA worden werknemers ingedeeld als vrijgesteld of niet-vrijgesteld. Vrijgestelde werknemers vallen niet onder bepaalde FLSA-beschermingen, terwijl niet-vrijgestelde werknemers volledig door de wet worden gedekt.

Deze belangrijke wetgeving is uitsluitend van toepassing op werkgevers met een jaarlijkse omzet van meer dan $500.000 of op werkgevers die betrokken zijn bij interstate commerce. Ze omvat daarmee een breed scala aan ondernemingen en beschermt werknemersrechten door het hele land.

Aanvankelijk richtte de FLSA zich op het verbod op kinderarbeid, maar inmiddels is het bereik uitgebreid en omvat het ook onder andere het verbod op loonverschillen op basis van geslacht en discriminatie op grond van leeftijd. Deze uitbreiding versterkt de inzet voor eerlijkheid en gelijkheid op de werkvloer.

Werking van de Fair Labor Standards Act (FLSA)

De Fair Labor Standards Act werkt door te definiëren welke uren vergoedbaar zijn en door een onderscheid te maken tussen vrijgestelde en niet-vrijgestelde werknemers voor overuren. De wet vereist dat overuren worden uitbetaald tegen anderhalf keer het reguliere uurloon voor alle uren die boven de 40 uur in een zeven-daagse werkweek worden gewerkt.

De reikwijdte van de FLSA strekt zich uit tot werknemers die werkzaam zijn bij ondernemingen die betrokken zijn bij interstate commerce of de productie van goederen voor de handel. Daarnaast omvat de wet huishoudelijk personeel, ziekenhuispersoneel, schoolpersoneel voor kinderen met een handicap of hoogbegaafdheid, onderwijsinstellingen van voorschoolse opvang tot universiteiten en overheidsinstanties.

Daarentegen vallen zelfstandige contractanten en vrijwilligers buiten het bereik van de FLSA, omdat zij niet als werknemers worden beschouwd en daarom niet van de beschermende bepalingen van de wet profiteren.

Toepassing van de FLSA op verschillende categorieën werknemers

De Fair Labor Standards Act omvat een breed scala aan werknemers en maakt een onderscheid tussen vrijgestelde en niet-vrijgestelde werknemers in relatie tot overuren. Niet-vrijgestelde werknemers komen in aanmerking voor overuren, terwijl vrijgestelde werknemers dat niet doen. Hoewel de meeste onder de FLSA vallende werknemers niet-vrijgesteld zijn, gelden er specifieke groepen die onder andere regelgeving vallen. Zo vallen spoorwegwerkers onder de Railway Labor Act en vrachtwagenchauffeurs onder de Motor Carriers Act.

Vreemd genoeg genieten veel fulltime kantoormedewerkers, zoals directie- en administratieve medewerkers, geen FLSA-bescherming wat betreft overuren.

Landarbeiders vormen een unieke situatie waarbij ze mogelijk gezamenlijk in dienst zijn van zowel een arbeidsaannemer als een boer. De arbeidsaannemer regelt werving, organisatie, vervoer en betaling, terwijl de boer hun diensten nodig heeft en de arbeidsaannemer betaalt. In sommige gevallen labelen werkgevers deze arbeidskrachten onterecht als vrijwilligers, hoewel zij volgens de FLSA aan de definitie van "werknemer" voldoen.

De FLSA geeft ook richtlijnen voor functies die voornamelijk via fooien worden betaald. Werkgevers moeten het minimumloon betalen aan werknemers die regelmatig minder dan $30 per maand aan fooien ontvangen. Als het totale loon, inclusief fooien, het minimumloon niet bereikt, moet de werkgever het verschil compenseren. Bovendien bevat de FLSA regels voor het verdelen van fooien (tip pooling), en worden busboys doorgaans in zulke regelingen opgenomen vanwege hun zichtbare klantgerichte rol.

Overzicht van FLSA-uitzonderingen

De Fair Labor Standards Act heeft een ruime reikwijdte, maar niet alle werknemers en werkplekken vallen hieronder. De wet bevat verschillende uitzonderingen voor zowel werkgevers als hun werknemers.

FLSA-dekking is uitsluitend van toepassing op werkgevers met een jaarlijkse omzet van meer dan $500.000 of die actief zijn in interstate commerce, wat onder meer het ontvangen van communicatie of bestellingen uit een andere staat via post, telefoon of internet omvat. Bepaalde werkgevers, met name kleine boerderijen met weinig buitengewone betaalde arbeid, zijn expliciet vrijgesteld van FLSA-regelgeving.

De uitzonderingen onder de FLSA gelden voor personeel en niet voor zelfstandigen of freelancers. Grote groepen vrijgestelde werknemers omvatten:

Leidinggevenden, administratieve en professionele werknemers

• Krijgen salarissen van minimaal $684 per week (tenzij ze tot specifieke beroepen behoren).
• Leidinggevenden geven primair leiding aan ten minste twee werknemers en hebben de bevoegdheid om te werven, ontslaan en te bevorderen.
• Administratieve werknemers verrichten voornamelijk niet-handmatig of kantoorwerk direct voor het management en gebruiken discretionaire bevoegdheid in hun taken.
• Professionals verrichten hoofdzakelijk intellectueel veeleisende taken die gevorderde kennis, talent of creativiteit vereisen.

Buitendienstverkopers

• Werken routinematig buiten de bedrijfslocatie van de werkgever.
• Ontvangen hun vergoeding voornamelijk via commissies.

IT- en computerwerkers

• Omvatten systems analysts, programmeurs, software-ingenieurs, designer/developers en anderen.
• Ontvangen vergoeding op salaris- of tariefbasis van niet minder dan $684 per week of $27,63 per uur.

Andere vrijgestelde groepen

• Werknemers van seizoensgebonden amusements- of recreatiebedrijven;
• Werknemers van lokale kranten met een oplage van minder dan 4.000;
• Matrozen op buitenlandse schepen;
• Krantenbezorgers;
• Werknemers op kleine boerderijen;
• Persoonlijke metgezellen, verzorgers van ouderen en incidentele babysitters;
• Leerlingen en stagiairs.

Deze uitzonderingen zijn cruciaal voor het bepalen van de FLSA-dekking en zorgen ervoor dat de toepassing van de wet aansluit bij specifieke arbeidsmarkt- en sectorkenmerken.

Veelvoorkomende FLSA-overtredingen

Het navigeren door de complexe regels van de Fair Labor Standards Act is uitdagend, wat leidt tot verschillende overtredingen door de dynamische aard van werk en personeelsbestand. Hieronder enkele veelvoorkomende overtredingen:

• Onjuiste classificatie van werknemers: Werknemers onjuist classificeren als vrijgesteld of niet-vrijgesteld op basis van functietitels in plaats van op basis van werkelijke taken en salarisniveaus.
• Verwarring tussen salaris- en uurloon: Ten onrechte aannemen dat vaste salarisssen automatisch vrijgesteld zijn van overuren, terwijl werknemers met uurloon altijd niet-vrijgesteld zouden zijn. In werkelijkheid kunnen zelfs salaris-werknemers niet-vrijgesteld zijn en recht hebben op overuren, afhankelijk van hun taken en verdiensten.
• Niet betalen voor "off the clock" werk: Het nalaten om werknemers te betalen voor werkgerelateerde taken, trainingen of vergaderingen buiten reguliere werktijden, ongeacht of de werkgever daarvan op de hoogte was of deze heeft goedgekeurd.
• Onbetaalde pauzes en bereikbaarheidsdiensten: Het niet compenseren van werknemers die werkgerelateerde activiteiten verrichten tijdens pauzes of tijdens bereikbaarheidstijden wanneer ze die tijd niet voor persoonlijke doeleinden kunnen gebruiken.
• Ongeldige afspraken over overuren: Elke afspraak om afstand te doen van overuren, zelfs als een werknemer tekent, is ongeldig volgens de FLSA.
• Gemiddelde werkweken berekenen: Pogingen om werkuren over meerdere weken te middelen om betaling van overuren te vermijden zijn strikt verboden. Elke werkweek moet afzonderlijk worden beoordeeld voor overurensamenstelling.

Ontwikkeling van de Fair Labor Standards Act 

De Fair Labor Standards Act kent een rijke geschiedenis. President Franklin D. Roosevelt tekende de wet op 25 juni 1938. Hoewel de wet aanvankelijk slechts op een deel van de beroepsbevolking van toepassing was, ondervond het wetsvoorstel tegenstand in het Huis van Afgevaardigden en de Senaat. Uiteindelijk tekende Roosevelt het, samen met 120 andere wetten, op een zaterdag, negen dagen nadat het Congres was ontslagen.

De wet werd grotendeels opgesteld door minister van Arbeid Frances Perkins; de definitieve versie bevatte een volledig verbod op kinderarbeid onder de 14 jaar en gevaarlijk werk voor 14- tot 18-jarigen. Daarnaast stelde het een minimumuurloon van 25 cent vast en een maximale werkweek van 44 uur, later aangepast naar 40 uur per week op 23 oktober 1940. Bovendien garandeerde de FLSA betaling van anderhalf keer het normale loon voor bepaalde functies.

Door de jaren heen is de FLSA meerdere keren gewijzigd, vaak om het bereik uit te breiden of het minimumloon aan te passen aan inflatie. Belangrijke wijzigingen zijn onder meer:

De Portal-to-Portal Act van 1947

Behandelde werknemersactiviteiten om te verduidelijken wat onder "uren gewerkt" valt volgens de FLSA. Activiteiten die de werkgever ten goede komen, ongeacht wanneer ze plaatsvinden, vereisen compensatie. De wet verduidelijkte ook dat woon-werkverkeer niet als betaalde werktijd dient te worden beschouwd.

De FLSA-wetwijziging van 1961

Breidde de dekking uit naar banen in scholen, ziekenhuizen, verpleeghuizen en overheidsinstanties, waardoor werknemers achterstallig loon konden eisen via rechtszaken indien van toepassing.

De Equal Pay Act van 1963

Verbiedt loonverschillen op basis van geslacht en bevordert "gelijke beloning voor gelijke arbeid", wat bijdroeg aan meer financiële gelijkheid voor vrouwen op de werkvloer.

De Age Discrimination in Employment Act van 1967

Beschermde werknemers ouder dan 40 jaar tegen ongelijke behandeling en beëindigde leeftijdsdiscriminatie met betrekking tot voordelen, promoties en opleidingskansen.

Conclusie

De Fair Labor Standards Act is een fundamentele wet die is ontworpen om werknemers te beschermen tegen oneerlijke loonpraktijken en om eerlijkheid op de werkplek te waarborgen. Sinds de invoering in 1938 heeft de FLSA talloze wijzigingen ondergaan, waarmee de wetgeving een blijvende rol speelt in het arbeidsrecht en in zaken rondom interstate commerce. Met gedetailleerde regels over minimumloon, overuren en kinderarbeid regelt de wet tal van aspecten van de arbeidsrelatie, ongeacht salarisvormen. Het begrijpen van FLSA-uitzonderingen is essentieel voor werkgevers om de complexiteit van arbeidswetten correct te navigeren. Gedurende haar ontwikkeling heeft de FLSA belangrijke kwesties aangepakt, zoals gelijke beloning via de Equal Pay Act van 1963 en de bescherming van oudere werknemers via de Age Discrimination in Employment Act van 1967, waarmee de rechten van werknemers werden versterkt en gelijkheid werd bevorderd. Ondanks de complexiteit blijft de FLSA een cruciale waarborg die streeft naar eerlijke en rechtvaardige arbeidsomstandigheden voor werknemers in de Verenigde Staten en het arbeidslandschap voor generaties vormgeeft.