Wat is de Investment Advisers Act van 1940?
Financiële adviseurs zijn verplicht om in het belang van hun cliënten te handelen en een fiduciaire plicht uit te oefenen volgens de Investment Advisers Act van 1940. De wet verplicht adviseurs tot loyaliteit en zorgplicht richting cliënten en tot het onthullen van alle materiële feiten met de grootste goedheid. Om aan de wet te voldoen, moeten investment advisers een kwalificerend examen afleggen en zich registreren bij een toezichthoudende instantie.
Basisprincipes
In 1940 introduceerden de Verenigde Staten de Investment Advisers Act, een belangrijke federale wet die de rol van investment advisers definieert en reguleert. De wet werd deels beïnvloed door een in 1935 aan het Congres uitgebracht rapport van de Securities and Exchange Commission (SEC) dat focuste op investment trusts en companies. Het doel is toezicht te houden op degenen die beleggingsadvies geven aan pensioenfondsen, particulieren en instellingen. De wet stelt criteria vast om als adviser te kwalificeren en verplicht registratie bij staats- en federale autoriteiten om dergelijke diensten aan te bieden.
De Investment Advisers Act van 1940: een reactie op financiële crises
De wortels van de Investment Advisers Act van 1940 gaan terug naar de verwoestende nasleep van de beurskrach van 1929 en de daaropvolgende Grote Depressie. In de jaren 1930 en 1940 ontstonden verschillende cruciale financiële regels als reactie op deze rampen. Een daarvan was de Securities Act van 1933, bedoeld om financiële overzichten transparanter te maken en misleiding en fraude op de effectenmarkten tegen te gaan.
In 1935 bracht de SEC een rapport uit aan het Congres waarin de risico's van bepaalde investment counselors werden benadrukt en werd gepleit voor regulering van aanbieders van beleggingsadvies. Dit rapport leidde tot de goedkeuring van de Public Utility Holding Act van 1935, die de SEC de bevoegdheid gaf investment trusts te onderzoeken.
Gematigd door deze ontwikkelingen zette het Congres de totstandkoming in gang van niet alleen de Investment Advisers Act, maar ook de Investment Company Act van 1940. De laatstgenoemde richtte zich op het definiëren van verantwoordelijkheden en vereisten voor investment companies die publiek verhandelde beleggingsproducten aanbieden, waaronder open-end beleggingsfondsen, closed-end beleggingsfondsen en unit investment trusts.
Financiële adviseurs: fiduciaire plicht en belangen van cliënten
Krachtens de Investment Advisers Act van 1940 zijn adviseurs gebonden aan een fiduciaire standaard en kunnen ze worden gereguleerd door de SEC of door staatswaardenautoriteiten, afhankelijk van de omvang en reikwijdte van hun activiteiten. De wet stelt een duidelijke definitie van fiduciaire plicht vast, die zowel een plicht van loyaliteit als zorg omvat. Dit betekent dat adviseurs de belangen van hun cliënten boven hun eigen belangen moeten stellen. Zij mogen zich niet schuldig maken aan front-running (waarbij zij effecten voor zichzelf kopen vóór hun cliënten) of churning (het uitvoeren van transacties om hogere provisies te genereren).
Om nauwkeurigheid en volledigheid te waarborgen, moeten adviseurs beleggingsadvies baseren op betrouwbare informatie en grondige analyse. Verder moeten zij transacties uitvoeren volgens een standaard van "best execution", waarbij gestreefd wordt naar een balans tussen lage kosten en efficiënte uitvoering. Om aan hun fiduciaire verantwoordelijkheden te voldoen, moeten adviseurs belangenconflicten vermijden en eventuele potentiële conflicten aan hun cliënten bekendmaken, waarbij de belangen van de cliënten altijd voorop staan.
Criteria voor adviseurs: volgens de Investment Advisers Act
Bij het bepalen wie kwalificeert als adviser hanteert de Investment Advisers Act drie criteria: het type advies dat wordt aangeboden, de wijze van beloning en of beleggingsadvies de primaire professionele functie vormt en het grootste deel van het inkomen oplevert. Daarnaast kunnen personen die zich als investment advisers profileren in advertenties of anderszins ook onder deze definitie vallen.
Volgens de wet worden degenen die uitsluitend advies of aanbevelingen over effecten geven als adviseurs beschouwd, terwijl degenen van wie het advies slechts incidenteel is aan hun hoofdactiviteit mogelijk niet kwalificeren. Daarom kunnen sommige financiële planners en accountants als adviseurs worden aangemerkt, terwijl anderen dat niet zijn.
Gewoonlijk moeten adviseurs die vermogens beheren ter waarde van ten minste $100 miljoen of die een geregistreerd investment company adviseren, zich onder deze wet bij de SEC registreren.
Registratie van financiële adviseurs: invloed van de Dodd-Frank Act
Het registratieproces voor financiële adviseurs hangt af van de waarde van de activa die zij beheren en of zij corporate cliënten of particulieren adviseren. Voor de hervormingen van 2010 registreerden adviseurs met ten minste $25 miljoen aan beheerd vermogen of adviseurs van investment companies zich bij de SEC, terwijl adviseurs met kleinere bedragen zich bij staatsautoriteiten registreerden.
De Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act van 2010 herzette deze drempels. Veel adviseurs die minder beheerd vermogen hadden dan de nieuwe federale regels vereisten, konden zich nu bij staatsregulatoren registreren in plaats van bij de SEC. De Dodd-Frank Act introduceerde echter registratievereisten voor adviseurs van private funds, zoals hedgefondsen en private equityfondsen. Eerder waren deze adviseurs vrijgesteld van registratie ondanks dat ze aanzienlijke investeerdersgelden beheerden.
Conclusie
De Investment Advisers Act van 1940 speelt een essentiële rol bij het reguleren van financiële adviseurs met een fiduciaire plicht jegens hun cliënten. De wet verplicht transparantie, nauwkeurig advies en registratie op basis van vermogenswaarde en cliëntscope. Ontstaan uit de nasleep van de beurskrach van 1929, is de wet geëvolueerd om professionaliteit en cliëntwelzijn te waarborgen. De Dodd-Frank Act bracht aanvullende hervormingen die registratievereisten wijzigden en adviseurs van private funds omvatten. Overall hebben deze regelgevingen de integriteit van financiële adviseurs versterkt en het vertrouwen en degelijk beleggingsadvies bevorderd.