Wat is een discount house?

Discount houses zijn een type financiële instelling die fungeren als geldschieters of bemiddelaars tussen commerciële kredietverstrekkers en kredietnemers. Ze handelen in verschillende kortlopende effecten en instrumenten. Deze instellingen waren voornamelijk gevestigd in het Verenigd Koninkrijk en speelden ooit een cruciale rol bij het waarborgen van liquiditeit in het Britse monetaire stelsel door het bieden van een secundaire markt. De Bank of England werkte vaak via discount houses om de geldhoeveelheid te reguleren, rentetarieven vast te stellen en krediet aan commerciële banken te verstrekken. Tegen het jaar 2000 waren de meeste Britse discount houses echter niet langer als afzonderlijke financiële entiteiten actief.

Basisprincipes

In de wereld van financiën waren discount houses gespecialiseerde firma's die zich bezighielden met de handel, discontering en onderhandeling van wissels of onderhandse schuldbekentenissen. Deze transacties, uitgevoerd op grote schaal, omvatten ook handel in staatsobligaties en schatkistpapier.

Onderscheiden als bill brokers, waren discount houses prominent actief in het Verenigd Koninkrijk en vervulden zij tot halverwege de jaren negentig een centrale functie in het nationale financiële systeem. Vanaf 2000 veranderde het landschap echter en verdwenen duidelijk afgebakende Britse discount houses vrijwel geheel. Hoewel ze als zelfstandige entiteiten in het VK verdwenen zijn, bestaan er nog sporen van dergelijke instellingen in landen als India en andere jurisdicties.

De historische rol van discount houses in het financiële landschap van Londen

Discount houses, opgericht in de jaren 1820, stonden ooit centraal in het monetaire kader van Londen. Als financiële tussenpersonen namen deze instellingen wissels over en discounteerden ze deze, naast diverse financiële instrumenten zoals geldmarkteffecten, bepaalde staatsobligaties en bankacceptaties (BA). Hun belangrijke rol bestond uit het bevorderen van liquiditeit op de secundaire geldmarkt door een levensvatbare handelsplaats te bieden voor kortlopende door de staat gesteunde effecten en andere geldmarktinstrumenten.

Gespecialiseerd in de discontering van kortlopende financiële effecten, faciliteerden discount houses transacties tussen kredietverstrekkers en kredietnemers. Ze onderhandelden over de aankoop van depositocertificaten (CD's), commercial paper en andere genoemde geldmarktinstrumenten onder hun nominale waarde en fungeerden als intermediair. Met deze kortlopende effecten leenden discount houses geld van commerciële banken tegen tarieven onder de marktstandaard, om dit daarna tegen iets hogere tarieven aan kredietnemers uit te lenen. Het verschil in rentetarieven vormde de winstmarge voor deze instellingen.

Hoe werkt de interactie tussen de centrale bank en discount houses binnen het financiële systeem?

De Bank of England (BoE) trad rechtstreeks op met discount houses om dagelijkse fondstekorten en krediettekorten op de interbancaire markt aan te pakken. Door middel van openmarktoperaties om de geldhoeveelheid in de economie te reguleren, paste de Bank het volume van haar activa aan door leningen aan discount houses te verstrekken, primair via commercial paper of door de staat gedekte effecten.

Discount houses gebruikten deze leningen om geldmarkteffecten van commerciële banken aan te schaffen, waarmee ze in hun kortlopende behoefte aan uitleenbare middelen of kasreserves konden voorzien. Als tussenpersonen vormden discount houses een schakel tussen de centrale bank en het Engelse commerciële banksysteem. Door het aanpassen van de discontovoet die de kosten van lenen reguleert, beïnvloedt de Bank of England de geldhoeveelheid.

Opmerkelijk is dat een discount house bidirectioneel kon opereren. In plaats van uitsluitend te lenen bij de centrale bank om leningen aan commerciële banken te verstrekken, kon het omgekeerd functioneren. Wanneer banken fondsen zochten, verkochten zij commercial paper aan discount houses, die een bescheiden spread op de transactie behaalden. Deze effecten werden vervolgens doorverkocht aan instellingen met een kasoverschot, waarmee de financiering voor leningen werd gerealiseerd. In dit proces redisconteerde de Bank of England de wissels voor het discount house, waardoor een directe band met de geldmarkt en de heersende rentetarieven werd behouden.

Ontwikkeling en ondergang van het discount house-systeem in Groot-Brittannië

De oorsprong van het discount house-systeem ligt in een informeel netwerk van bill brokers die aanvankelijk wissels kochten en verkochten met de Bank of England. Dit systeem werd in Groot-Brittannië geformaliseerd na de financiële crash van 1825 en bleef vrijwel ongewijzigd functioneren gedurende 150 jaar. Gevestigd in de Londense financiële wijk, the City, hadden 12 discount houses een monopolie op de dagelijkse interacties met de Bank of England, waarbij zij zich voornamelijk bezighielden met wissels en, in mindere mate, gilts (Britse staatswaarden vergelijkbaar met Amerikaanse schatkistpapier en obligaties).

In het begin van de jaren tachtig boden de opkomst van elektronische handel, de introductie van derivatemarkten en de uitbreiding van de repo-markt concurrentie voor de diensten van discount houses. De beslissende slag kwam echter medio jaren negentig toen de Bank of England ingrijpende hervormingen inzette in de rentevaststelling en regulering van de geldhoeveelheid. In 1996 werden de exclusieve handelrelaties voor kortlopende geldmarktinstrumenten met de discount houses beëindigd, waardoor een breed scala aan banken, gebouwspaarfondsen en effectenbedrijven, zowel binnenlands als internationaal, toegang kreeg tot deze markten.

Tegen het begin van het millennium waren alle Britse discount houses hun activiteiten gestaakt. De laatste sluiting vond plaats in november 2000 met Gerrard & King, waarmee een tijdperk ten einde kwam. Tegenwoordig voeren grote treasury-afdelingen van Britse internationale banken uitgebreide handelsactiviteiten uit in staatsobligaties en instrumenten op pan-Europees niveau.

Consumentenbesparingen door grootschalige aankopen: het Amerikaanse concept van discount house

In de Verenigde Staten duidt de term "discount house" op een omvangrijke detailhandel die consumentenduurgoederen kan aanbieden tegen prijzen onder de gebruikelijke prijslijst. Dit kostenvoordeel vloeit voort uit het vermogen van de onderneming om in grote hoeveelheden in te kopen en efficiënte bedrijfsvoering door te voeren.

Conclusie

De ontwikkeling en achteruitgang van discount houses belichten hun integrale rol als financiële tussenpersonen en facilitatoren van liquiditeit in diverse economieën. In het Verenigd Koninkrijk vervulden deze entiteiten een belangrijke functie binnen het monetaire systeem totdat ze rond het jaar 2000 gefaseerd uit het beeld verdwenen, waarmee een einde aan een tijdperk werd gemarkeerd. De verschuiving in financiële landschappen en de opkomst van elektronische handel droegen bij aan hun teruggang. Evenzo weerspiegelt de transformatie van het discount house-systeem in de Verenigde Staten de aanpassingsvermogen van financiële structuren aan consumentenbehoeften, waarbij het belang van bulkinkoopstrategieën voor kostenefficiënte oplossingen wordt benadrukt.