Wat was de National Housing Act van 1934?

De National Housing Act van 1934 was een belangrijk onderdeel van de New Deal en stimuleerde huiseigendom tijdens de Grote Depressie. Het richtte de Federal Housing Administration (FHA) op, die soepelere leningvoorwaarden bood. Tegelijk bevestigde het raciale discriminatie en woningsegregatie. Over het geheel genomen effende het de weg voor federale betrokkenheid bij woningfinanciering tijdens economische crises.

Basisprincipes

De National Housing Act werd in 1934 door het Congres aangenomen om de vastgoedmarkt te versterken en huiseigendom te bevorderen. Het richtte de Federal Housing Administration op, die hypotheekverzekeringen garandeerde en zo betaalbare leningen toegankelijker maakte voor mensen.

Doelstellingen en verbeteringen van de National Housing Act

De National Housing Act was een cruciale wetgeving tijdens de Grote Depressie, bedoeld om de woonstandaarden te verbeteren en gedwongen onteigeningen van gezinswoningen te verminderen. Ze richtte de FHA op, die wederzijdse hypotheekverzekering bood en woningfinanciering toegankelijker maakte voor Amerikanen.

De woningmarkt had tijdens de Depressie dringend hulp nodig vanwege een hoge mate van hypotheekachterstanden. De wet schiep twee belangrijke instanties: de Federal Savings and Loan Insurance Corp. (FSLIC) om spaar- en kredietinstellingen te verzekeren, en de FHA om hypotheekverstrekkers te beschermen tegen wanbetaling door leners, waardoor het voor mensen gemakkelijker werd leningen voor huiseigendom te verkrijgen.

Impact van de National Housing Act

Het programma had als doel mensen te helpen in aanmerking te komen voor hypotheken en huizen te kopen door verzekeringen aan kredietverstrekkers te bieden. Dit werkte goed, waardoor kredietverstrekkers betere voorwaarden konden aanbieden zoals 20% aanbetaling en langere aflossingsperioden. De FHA speelde een cruciale rol bij het stabiliseren en stimuleren van de woningmarkt, waardoor huiseigendom voor meer Amerikanen bereikbaar werd. Het bleef relevant na de Grote Depressie en werd in 1965 onderdeel van het Department of Housing and Urban Development (HUD).

Tegenwoordig blijven FHA-leningen huiseigendom ondersteunen. Deze leningen, verzekerd door de FHA en verstrekt door goedgekeurde kredietverstrekkers, bieden lagere aanbetalings- en kredietscore-eisen, waardoor ze populair zijn bij starters en leners met lage tot middeninkomens. De invloed van de FHA blijft bestaan en zorgt voor huisvestingskansen voor diverse gemeenschappen.

FHA-discriminatie en redlining

De FHA, hoewel voordelig voor velen, sloot Afro-Amerikanen en andere minderheden uit. Van de jaren 30 tot de jaren 50 richtte zij zich op het financieren van nieuwe voorsteden en weigerde leningen voor bepaalde buurten op basis van ras, een praktijk bekend als redlining. Deze discriminatie trof zwarte stadswijken en aangrenzende gemeenschappen met overwegend Afro-Amerikaanse inwoners.

Bovendien subsidieerde de FHA nieuwe woonwijken met de voorwaarde dat huizen niet aan Afro-Amerikanen verkocht mochten worden, wat woningsegregatie versterkte. Ondanks de positieve effecten voor sommigen, hadden de discriminerende praktijken van de FHA blijvende gevolgen voor de toegang van minderheidsgroepen tot huiseigendom en eerlijke huisvestingskansen.

Effecten van FHA-redlining

Redliningpraktijken werden soms gerechtvaardigd met de bewering dat zwarte of minderhedenbuurten slecht onderhouden waren, waardoor huizen daar geen goede investering zouden zijn. Evenzo was het excuus om geen leningen te verstrekken aan Afro-Amerikanen in nieuwe voorsteden de vrees voor waardevermindering van eigendommen en kredietrisico's, ondanks het ontbreken van sterk empirisch bewijs.

Hoewel de Civil Rights Act van 1964 en de Fair Housing Act van 1968 hielpen deze praktijken uit het officiële overheidsbeleid te bannen, heeft de langdurige impact van het ontzeggen van huiseigendom aan miljoenen Amerikanen aanzienlijk bijgedragen aan vermogensverschillen en ongelijkheden tussen rassen die tot op de dag van vandaag voortduren.

Conclusie

De National Housing Act was een baanbrekende wetgeving die de Federal Housing Administration oprichtte. De FHA speelt een cruciale rol in het Amerikaanse woningfinancieringssysteem door hypotheekverzekeringen en subsidies te bieden, waardoor elk jaar duizenden Amerikanen met lage en middeninkomens huiseigendom kunnen realiseren. Echter droeg zij ook bij aan redlining en inkomensongelijkheid, en onthield ze veel mensen de kans op huiseigendom.