Wat zijn assetallocatie en diversificatie?

Basisprincipes

Geld is nooit zonder risico, en zowel beleggingen als kasreserves kunnen verliezen lijden of in waarde krimpen door inflatie. De beleggingsdoelen van een individu bepalen echter hoeveel risico men bereid is te nemen. De concepten assetallocatie en diversificatie zijn cruciaal bij deze afweging en worden al duizenden jaren toegepast in beleggingsstrategieën. In dit artikel geven we een overzicht van deze begrippen en hun rol in moderne vermogensbeheerstrategieën.

Wat zijn assetallocatie en diversificatie?

Assetallocatie en diversificatie zijn beide strategieën voor risicobeheer, maar ze verschillen iets in betekenis. Assetallocatie verwijst naar hoe een beleggingsportefeuille kapitaal verdeelt over activaklassen, terwijl diversificatie de verdeling van kapitaal binnen die klassen beschrijft. Het doel van deze strategieën is om rendement te maximaliseren en tegelijkertijd risico te minimaliseren door rekening te houden met de beleggingshorizon, risicotolerantie en economische omstandigheden van de belegger. Eigenlijk streven deze strategieën ernaar te voorkomen dat alle beleggingen in één activaklasse worden gestopt.

Het combineren van niet-gecorreleerde activaklassen is de meest effectieve manier om een uitgebalanceerde portefeuille op te bouwen. Door beide strategieën te gebruiken, wordt het risico niet alleen verdeeld tussen verschillende activaklassen, maar ook binnen die klassen. Sommige financiële experts zijn van mening dat assetallocatie belangrijker kan zijn dan de keuze van individuele beleggingen.

Moderne portefeuilletheorie

Moderne portefeuilletheorie (MPT) is een wiskundig model dat beleggingsprincipes formaliseert. Harry Markowitz introduceerde het in een paper uit 1952 en kreeg later de Nobelprijs voor economie. De theorie is gebaseerd op het idee dat verschillende activacategorieën geneigd zijn zich op verschillende manieren te bewegen. Wanneer een activaklasse ondermaats presteert, kan een andere het goed doen en zo verliezen compenseren. Door activa uit niet-gecorreleerde activaklassen te combineren, kan de volatiliteit van de portefeuille worden verminderd, wat leidt tot een betere risicogecorrigeerde prestatie. MPT gaat ervan uit dat rationele beleggers een portefeuille met minder risico kiezen wanneer twee portefeuilles hetzelfde rendement bieden. Samengevat raadt MPT aan activa te combineren die niet gecorreleerd zijn.

Strategieën

Assetallocatie is een belangrijk onderdeel van een beleggingsstrategie, en activa kunnen worden verdeeld in traditionele en alternatieve categorieën. Traditionele activa omvatten aandelen, obligaties en contanten, terwijl alternatieve activa grondstoffen, derivaten, verzekeringsproducten, private equity en crypto-activa omvatten.

Twee belangrijke typen assetallocatiestrategieën zijn Strategische Assetallocatie en Tactische Assetallocatie. De eerstgenoemde past bij een passieve beleggingsstijl en de portefeuille wordt alleen geherbalanceerd als er een verandering is in de beleggingshorizon of het risicoprofiel van de belegger. De laatste is actiever en stelt beleggers in staat zich te concentreren op activa die beter presteren dan de markt.

Het belangrijkste doel van assetallocatie- en diversificatiestrategieën is het maximaliseren van het verwachte rendement en het minimaliseren van het potentiële risico. Door activa uit niet-gecorreleerde activaklassen te combineren, kan de volatiliteit van de portefeuille worden verminderd en kan de risicogecorrigeerde prestatie verbeteren. Diversificatie is effectief wanneer activa niet volledig gecorreleerd zijn; het is niet noodzakelijk dat activa volledig ongecorreleerd of omgekeerd gecorreleerd zijn om een positief effect te hebben.

Hoe toe te passen in de portefeuille

Bij het ontwerpen van een portefeuille is het belangrijk rekening te houden met de principes van assetallocatie en diversificatie. Een assetallocatiestrategie zou bijvoorbeeld de volgende portefeuilleverdeling kunnen voorstellen:

• 40% belegd in aandelen
• 30% in obligaties
• 20% in crypto-activa
• 10% in contanten

Binnen de allocatie voor crypto-activa zou een diversificatiestrategie de volgende verdeling kunnen suggereren:

• 70% naar Bitcoin
• 15% naar large-caps
• 10% naar mid-caps
• 5% naar small-caps

Eenmaal vastgesteld, moet de prestatie van de portefeuille regelmatig worden gemonitord en herzien. Als de allocaties verschuiven, kan het nodig zijn de portefeuille te herbalanceren door activa te kopen en verkopen om terug te keren naar de gewenste verhoudingen. Dit houdt doorgaans in dat toppresteerders worden verkocht en underperformers worden gekocht. De selectie van activa hangt af van de gekozen strategie en individuele beleggingsdoelen.

Het is ook belangrijk het risiconiveau van de portefeuille in overweging te nemen. Aangezien crypto-activa tot de risicovollere activaklassen behoren, kan deze specifieke portefeuille als zeer risicovol worden beschouwd vanwege de grote allocatie naar crypto-activa. Een meer risicomijdende belegger zal mogelijk een groter deel van de portefeuille toewijzen aan minder risicovolle activaklassen zoals obligaties.

Crypto-diversificatie

Het toepassen van diversificatiestrategieën op een crypto-portfolio kan lastig zijn vanwege de hoge correlatie tussen Bitcoin en andere cryptocurrencies. Deze correlatie bemoeilijkt het creëren van een mandje met ongecorreleerde activa. Hoewel sommige altcoins zich van tijd tot tijd minder gecorreleerd met Bitcoin kunnen gedragen, zijn dergelijke strategieën niet zo consistent toepasbaar als op traditionele markten. Naarmate de markt voor crypto-activa rijpt, kan het echter mogelijk worden om een meer systematische benadering van diversificatie in een crypto-portfolio te gebruiken. De markt heeft echter nog een lange weg te gaan voordat dat realistisch is.

Nadelen

Assetallocatiestrategieën zijn een krachtig hulpmiddel voor portefeuilles, maar ze zijn mogelijk niet geschikt voor alle beleggers. Hoewel het opstellen van een assetallocatiestrategie eenvoudig kan lijken, is de uitvoering cruciaal voor succes. Beleggers die hun eigen vooroordelen niet kunnen overwinnen, kunnen de effectiviteit van de portefeuille ondermijnen. Een andere uitdaging is het nauwkeurig schatten van iemands risicotolerantie. Wanneer de resultaten bekend zijn, kan de belegger tot de conclusie komen dat hij minder of meer risico had gewild dan aanvankelijk gedacht. Daarom is het belangrijk dat beleggers regelmatig hun assetallocatiestrategie herzien en aanpassen aan veranderende behoeften en doelen.

Conclusie

Al duizenden jaren zijn assetallocatie en diversificatie essentieel voor risicobeheer en vormen ze nog steeds de kernbegrippen achter moderne portefeuillebeheerstrategieën. Het primaire doel van assetallocatie is het maximaliseren van het verwachte rendement en het minimaliseren van risico, en het kan de efficiëntie van een portefeuille verbeteren door risico te spreiden over activaklassen. Bij crypto-portefeuilles is het echter belangrijk voorzichtig te zijn met assetallocatiestrategieën vanwege de sterke correlatie van de markt met Bitcoin.