Wet Verbetering van de Waterkwaliteit 1970: geschiedenis, impact en uitdagingen

De Wet Verbetering van de Waterkwaliteit van 1970 breidde federale toezichthouding uit op waterkwaliteitsnormen en vervuilers. Ze is voortgekomen uit de Federal Water Pollution Control Act van 1948, versterkte federale bevoegdheden en introduceerde staatscertificering om de waterkwaliteit boven vastgestelde normen te houden.

Basisprincipes

De Wet Verbetering van de Waterkwaliteit van 1970 was een Amerikaanse wet die de bevoegdheden van de federale overheid inzake waterkwaliteitsnormen en watervervuilers uitbreidde. Ze vloeide voort uit de Federal Water Pollution Control Act van 1948 en stelde strengere limieten aan olielekkage in waterlichamen om de gezondheid van mensen, het zeeleven, de wilde fauna en eigendommen te beschermen. Daarnaast voerde ze andere maatregelen in om watervervuiling te verminderen.

Korte geschiedenis

Federal Water Pollution Control Act van 1948

De regelgeving voor watervervuiling in de Verenigde Staten heeft een lange voorgeschiedenis die teruggaat tot 1886 met de River and Harbor Act. Een belangrijke mijlpaal was echter de Federal Water Pollution Control Act van 1948. Deze wet had tot doel de waterkwaliteit te verbeteren en een nationaal beleid vast te stellen om watervervuiling te voorkomen.

Wet Verbetering van de Waterkwaliteit van 1970

Naarmate de tijd vorderde, werd de wet gewijzigd om haar reikwijdte en normen uit te breiden, wat leidde tot de Wet Verbetering van de Waterkwaliteit van 1970. Deze nieuwe wet vergrootte de federale bevoegdheden en introduceerde een staatscertificeringsprocedure om te voorkomen dat de waterkwaliteit onder aanvaardbare niveaus zou zakken.

Clean Water Act van 1972

In 1972 werden verdere wijzigingen aangebracht om handhavingsproblemen aan te pakken en de autoriteit voor watervervuilingscontrole te versterken. Deze veranderingen brachten ook nieuwe normen en regels met zich mee om olieverontreiniging in bevaarbare wateren te voorkomen en lozingen van sanitair afval, boorvloeistoffen en geproduceerd water te beperken. Deze herziene wetgeving werd bekend als de Clean Water Act. De primaire doelstellingen van de Clean Water Act waren tweeledig: alle verontreinigende stoffen tegen 1985 uit bevaarbare wateren bannen en het zeeleven, waaronder vis en schelpdieren, beschermen door interim-waterkwaliteitsniveaus vast te stellen vóór juli 1983.

Uitdagingen & Aansprakelijkheidsbescherming

De watervervuiling is sinds de jaren zeventig aanzienlijk verminderd, maar er blijven uitdagingen bestaan. Stikstof en fosfor zijn essentiële voedingsstoffen voor het zeeleven, maar te hoge concentraties kunnen gevaarlijk zijn.

Pesticiden zijn een belangrijke bron van vervuiling geworden en hebben de directe lozing van chemicaliën door industrieën in de jaren zeventig vervangen. Stikstofvervuiling heeft ernstige milieueffecten en gevolgen voor de menselijke gezondheid in diverse wateren, en treft ook de economie.

Maritieme vervuilingsverzekering

Om zich te beschermen tegen aansprakelijkheden onder federale waterregelgeving kunnen potentiële vervuilers kiezen voor maritieme vervuilingsverzekering. Deze dekking omvat opruimkosten, schade aan natuurlijke hulpbronnen, juridische verdediging en civiele boetes. Bedrijven zoals mobiele boorinstallaties, vrachtbezitters, scheepswerven en jachthavens kunnen baat hebben bij deze verzekeringsbescherming.

Conclusie

De Wet Verbetering van de Waterkwaliteit van 1970 was een belangrijke mijlpaal in de Amerikaanse regelgeving tegen watervervuiling. Ze vergrootte de federale bevoegdheden en voerde maatregelen in om vervuiling te verminderen, wat uiteindelijk leidde tot de totstandkoming van de Clean Water Act. Hoewel er veel vooruitgang is geboekt bij het verminderen van watervervuiling, blijven uitdagingen bestaan. Maritieme vervuilingsverzekering kan bedrijven bescherming bieden tegen federale waterregelgeving.