Tüketici Kredi Koruma Yasası (CCPA) İncelemesi
1968 Tüketici Kredi Koruma Yasası (CCPA), tüketicileri alacaklı zararlarından korur, kredi verenlerin açıklama yükümlülüklerini zorunlu kılar, ayrımcılığı ve yanıltıcı reklamları yasaklar.
Basics
CCPA, tüketicileri bankalardan, kredi kartı şirketlerinden ve kredi verenlerden koruyan federal bir yasadır. Tüketici kredi verenleri ve taşıt kiralama firmaları için açıklama gerekliliklerini uygular. Yasama 1968'de yürürlüğe girdikten sonra zaman içinde önemli genişlemeler geçirmiştir.
Inside the Consumer Credit Protection Act
Tüketici Kredi Koruma Yasası'nın temel hükümlerinden biri, yanıltıcı reklamları ve alacaklı ayrımcılığını yasaklamasıdır; ayrıca müşteri finansal bilgilerinin adil şekilde raporlanmasını düzenler. Finansal kurumların finansal terimleri tüketici dostu bir dille açıklamasını zorunlu kılarak borçlular için şeffaflığı artırır. Bu yasa, kredi verme, koşulların açıklanması ve kredi geçmişi paylaşımı gibi alanları kapsayan çeşitli tüketici koruma yasalarının temelini oluşturur. İşte CCPA'nın bazı önemli hükümleri.
Wage Garnishment Limits Under CCPA
CCPA, alacaklıların bir kişinin maaşından borç tahsil etmek için haciz uygulama yetkisini sınırlar. Artık alacaklıların haciz başlatmadan önce mahkeme emri alması gerekir, bu da süreci onlar için zorlaştırır. CCPA'nın Başlık III'ü, yalnızca haftalık kullanılabilir gelirin %25'inin veya asgari ücretin 30 katını aşan tutarın haczedilebileceğini belirtir. Bu, alacaklıların borcu kapatmak için yüksek bir maaş yüzdesi almasını engeller. Ancak gecikmiş vergiler ve çocuk nafakası için istisnalar vardır; bu durumlarda %50 veya %60'a kadar hacizlere izin verilir.
The Fair Credit Reporting Act
Adil Kredi Raporlama Yasası (FCRA) 1970, tüketicilerin kredi ve finansal bilgilerinin toplanmasını, saklanmasını ve paylaşılmasını düzenler. Yasa, kredi raporlarında doğruluk ve gizliliği sağlar. Yasa, Tüketici Finansal Koruma Bürosu (CFPB) ve Federal Ticaret Komisyonu (FTC) tarafından uygulanır.
Kredi raporları kredi geçmişini içerir ve alacaklıların kredi değerliliğini değerlendirmesine yardımcı olur. FCRA, tüketicilerin doğruluğu doğrulamak ve yanlışlıkları itiraz etmek için yılda bir ücretsiz kredi raporuna erişim hakkı tanır.
Belirli durumlarda, kredi raporlama kuruluşları tarafından finansal bilgiler paylaşılabilir. FCRA bu verilere erişimi kısıtlar ancak ipotek başvuruları için konut kredi şirketlerinin raporlara erişmesine izin verir. İşverenlerin kredi raporlarına erişmeden önce açık onay alması gerekir.
The Equal Credit Opportunity Act
Eşit Kredi Fırsatı Yasası (ECOA) 1974'te, kredi başvurularını incelerken alacaklılar ve kredi verenler tarafından yapılan ayrımcılığı önlemek amacıyla kabul edildi. Yasa, kredi değerlendirmelerinde cinsiyet, ırk, renk, din ve krediyle ilgisi olmayan faktörlerin kullanılmasını yasaklar. Örneğin, başvuranın yaşı veya kamu yardımı alıyor olması sebebiyle kredi reddedilemez. ECOA, kredi başvuru sahipleri için adil ve tarafsız muamele sağlar.
The Truth in Lending Act
Kredi Verme Bilgilerinde Doğruluk Yasası (TILA), kredi verenlerden borçlanan tüketicileri koruyan federal bir yasadır. TILA, kredi verenlerin kredi vadesi, yıllık yüzdelik oran (APR) ve tüm ilgili maliyet ve ücretler gibi temel bilgileri açıklamasını zorunlu kılarak şeffaflığı sağlar. Bu sayede tüketiciler farklı kredi sağlayıcıların tekliflerini kolayca karşılaştırabilir.
TILA, krediler için yanıltıcı reklam uygulamalarını yasaklar ve alacaklıların banka kârı yüksek kredileri tüketicilerin çıkarlarının önüne koymasını engeller. Ayrıca, kapanışta sözleşmeyi imzaladıktan sonra tüketicilere kredi işleminden vazgeçmeleri için üç günlük bir süre tanır. Yasanın temel amacı tüketicileri korumak, şeffaflığı artırmak ve onların bilinçli borçlanma kararları almasını sağlamaktır.
The Fair Debt Collection Practices Act
Adil Borç Tahsilatı Uygulamaları Yasası (FDCPA), borç tahsilatçıların davranışlarını düzenleyen federal bir yasadır. Yasa, bir borçluyu kaç kez arayabilecekleri ve arama yapabilecekleri saatler gibi eylemlerini sınırlandırır. FDCPA, borçluları aşırı veya taciz edici tahsilat uygulamalarından korur.
The Electronic Fund Transfer Act
Elektronik Fon Transferi Yasası (EFTA), ATM, banka kartı veya otomatik çekimler gibi elektronik işlemler sırasında tüketicileri koruyan bir yasadır. Ayrıca işlem hatalarını düzeltmelerine yardımcı olur ve kayıp veya çalıntı kartlar için sorumluluğu sınırlar.
Conclusion
1968 Tüketici Kredi Koruma Yasası, tüketicileri alacaklı zararlarından koruyan, kredi verenler için açıklama zorunlulukları getiren, ayrımcılığı yasaklayan ve yanıltıcı reklamları engelleyen federal bir yasadır. Yürürlüğe girdiğinden bu yana yasa önemli genişlemeler geçirmiş ve birçok tüketici koruma yasasının temelini oluşturmuştur. Tüketicilerin, bilinçli borçlanma kararları alabilmek ve haksız uygulamalara karşı kendilerini koruyabilmek için bu yasa kapsamındaki haklarını anlamaları gerekir.